De vraag van de dag: Of we bijbels onderwijs willen geven aan een meneer met een verstandelijke beperking. Mijn hoofd doet: dat kan ik niet, dat wil ik niet! En wat als hij het niet leuk vindt? Wat als ík het niet leuk vind? Wat als….. Mijn mond zegt: Maar natuurlijk doen we dat! Leuk!
Nou, lekker dan. Was dat een battle linker en rechter hersenhelft of het befaamde figuurtje op rechter en linker schouder? En wie heeft er gewonnen?
We maken een afspraak en Hans haalt onze gast op met de auto. Daar is Jacques: 2 meter 6 man komt binnenwandelen. Eerst maar eens kennismaken. Wij trappen af met wat feiten die ons leven schetsen. Af en toe kijkt hij weg maar er is goed geluisterd: “Hebben je kinderen een goed contact met hun vader?” en “Is privé en werk wel te scheiden als je allebei een baan bij Dit Koningskind hebt?” Vragen die menig mens heeft, maar voor zich houdt. Ik denk: jij ben niet beperkt in het stellen van vragen, ik hou daarvan.
De beurt is aan Jacques: Hij doet de opleiding assistent-horecamedewerker en heeft grootse plannen: “Ik wil van mijn hobby mijn werk maken!” Koken is zijn lust en zijn leven, trots noemt hij alle diploma’s op: e-Learning hakken en snijden, koffie, groente. Er gaat echt een wereld voor ons open. Hij wil ook wat kwijt over zijn beperking: “Ik had zuurstofgebrek bij mijn geboorte, heb een vorm van autisme én ik val op mannen. Hoho, wacht. Sinds wanneer hoort dat laatste in het rijtje beperkingen thuis? Hij lacht maar daarna volgt een lang en triest verhaal over zijn jeugd, het pesten, de wankele acceptatie in het gezin en het ontbreken van acceptatie in de kerk waar hij tot geloof kwam. Verdrietig dit. Maar er is een mooi vervolg: hij is én voelt zich erg welkom in zijn huidige kerk, gaat met plezier naar de huiskring en is blij met deze afspraak. Als onderstreping vist hij uit zijn tas een doos chocola: Merci!
Jacques heeft een eigen verhalenboek bij zich dus dat schaffen wij ook aan. Het is de Philadelphia Bijbel: Hoopvolle verhalen voor jou. Geschreven door theoloog René Grotenhuis en creatieve mensen maakten daar kleurrijke illustraties bij. (Tot zover het reclameblok.) Er volgen mooie ontmoetingen. Zijn Bijbelkennis is minimaal. Geeft niet. Het is bijzonder om iemand anders dan je kleinkinderen voor te lezen. Goed voor onszelf om woorden als paradijs en regenboog weer uit te leggen! Confronterend ook als er staat dat God het niet goed vindt dat een mens alleen is. En dat aan de overkant van de tafel de verzuchting klinkt: ”Dat zou ik ook zo graag willen, een leuke vriendschap.”
Ik vraag me af wie zich het meest verrijkt voelt na deze avonden. Hebben we altijd zin? Welnee, en Jacques ook niet. Maar zijn vriendelijkheid en attente reageren zijn verfrissend. En op een simpele zin: “Ik geloof in God en ik weet dat ik bij Hem terecht kan” kun je alleen maar amen zeggen. We hebben samen plezier! Bij het vragen naar elkaars hobby’s leggen mijn creatieve acties het toch af tegenover het beeld van Jacques die babyslofjes breit. Tussen de afspraken door bericht hij ons over de voortgang van zijn zoektocht naar een leuke baan in de keuken, “want dát wil ik: koken voor andere mensen!”
Op Koningsdag komt er een blij appje met een foto: Hij viert het feest met een leuke vriend!
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.