Martine en Judith zijn de zussen van Kirsten. Kirsten heeft het syndroom van Down, is 35 jaar en woont nog thuis bij haar ouders. Regelmatig logeert zij bij haar zussen, die samenwonen. In de ‘brussenblog’ schrijft Judith over hun ervaringen en zussenband. Dit keer gaat het over de leergierigheid van Kirsten.
Basisschool
“Als Kirsten straks 4 wordt, moet ze wel bij ons op school komen hoor!”, zei de kleuterjuf tegen mijn ouders toen zij met de pasgeboren Kirsten voor het eerst op het schoolplein stonden. Een opmerking die mijn ouders altijd is bijgebleven en waar zij warme herinneringen aan hebben. Het was vanzelfsprekend dat Kirsten later naar dezelfde basisschool zou gaan als mijn zus Martine en ik. Toen Kirsten een paar jaar later als kleuter met haar rugzak op tussen ons in naar school liep, voelden wij ons enorm trots. Niet vanwege het feit dat Kirsten met haar downsyndroom op de gewone basisschool zou starten, maar omdat zij ons kleine zusje was. Als ervaren basisschoolgangers zouden wij haar wel wegwijs maken.
Wat een geweldige periode is de basisschooltijd geweest! Kirsten heeft daar, met dank aan een fantastisch team en lieve klasgenoten, veel geleerd. Fanatiek als ze is, wilde zij altijd hetzelfde leren als de rest van de klas: leerden haar klasgenoten met topografie 25 steden, dan leerde Kirsten de 10 belangrijkste. Natuurlijk hielpen wij haar bij het leren, net zoals Martine en ik elkaar overhoorden als we een repetitie hadden.
Omdenken
Terugkijkend is het voor Martine en mij een tweede natuur geworden om altijd een leerrijke omgeving voor Kirsten te creëren. Dat gaat vaak terloops, over de dingen die in ons dagelijks leven langskomen. Als zo’n onderwerp dan een paar weken later terugkomt, bijvoorbeeld in het nieuws, springt Kirsten op en weet ze het geleerde precies toe te passen. Omgekeerd leren wij van Kirsten omdenken en associëren. Het gebeurt regelmatig dat Kirsten iets vanuit een totaal andere invalshoek bekijkt en vaak heeft ze nog gelijk ook!
Haar leergierigheid typeert Kirsten nog steeds. De verhalen uit de kinderbijbel bestudeert zij systematisch: eerst het verhaal lezen, daarna nog een keer, net zo lang totdat ze het uit haar hoofd kent. Als er een moeilijk woord in de tekst staat, vraagt ze om uitleg: “Judith, wat is de Gemeente?”. “De Gemeente, dat zijn alle mensen die in de Here Jezus geloven en bij Hem horen, zoals de schaapjes bij de Goede Herder.” Leren, bestuderen en associëren; zo onthoudt en begrijpt ze steeds meer van de verhalen uit de Bijbel.
Schapen
Dat Kirsten het geleerde ook in praktijk weet te brengen, zagen wij onlangs, toen wij het bericht lazen dat er een groep wolven op de Veluwe was gesignaleerd. “Kirsten, weet jij hoe een groep wolven bij elkaar genoemd wordt?”
“Een roedel,” antwoordde Kirsten.
“Wat knap zeg! En hoe noem je dan een groep vissen?”
“Een school.”
“En een groep vogels?” Die was wat lastiger, een zwerm.
“En hoe noem je een groep schapen bij elkaar?”
Kirsten antwoordde met stralende ogen: “De Gemeente!”
Beeld: Willem Jan de Bruin
Tekst: Judith Jonker