De vlag kan (nooit) uit

Ik fiets door de buurt en in veel straten wappert de vlag. Een schooltas eraan, een symbool van trots. Geslaagd. Een hoofdstuk afgerond, klaar voor de volgende stap. De blijdschap is voelbaar. Ouders die glimmen van trots. Kinderen die op eigen benen gaan staan.
Maar er zijn huizen waar de vlag niet uitgaat. Niet dit jaar. Niet volgend jaar. Misschien nooit.

Voor sommige gezinnen is het geen vanzelfsprekend moment. Geen eindexamen, geen diploma, geen afsluiting van een schoolperiode. De vlag blijft binnen. En dat doet pijn. Niet alleen voor het kind, maar ook voor jou als ouder.

Waar veel ouders stap voor stap loslaten, blijft de zorg bij anderen aanwezig. De ontwikkeling van een kind met een beperking volgt een ander tempo; ze gaan een andere weg. En vaak een eenzame weg. Daar waar leeftijdsgenoten zelfstandig naar school fietsen, met vrienden lachen, plannen maken voor de toekomst, blijven sommige kinderen afhankelijk. En met die afhankelijkheid blijft ook de ouder betrokken, verantwoordelijk, soms uitgeput.
Een vlag die met trots wappert, kan op zo’n moment onverwacht confronterend zijn. Niet omdat die vreugde een ander niet gegund wordt, maar omdat het gemis zo voelbaar is.

Het is niet alleen het kind dat iets moet missen. Ook de ouder – of misschien wel juist de moeder – mist het moment waarop ruimte ontstaat voor zichzelf.
Waar een ander een stapje terug kan doen en er meer ruimte komt voor eigen dingen, is dat niet vanzelfsprekend voor een ouder van een zorgintensief kind. De zorg blijft nodig, soms levenslang. En dat vraagt veel.

De vlag kan niet uit. Niet letterlijk.
Maar soms ook niet figuurlijk.
Er is rouw om wat niet is. Voor de buitenwereld lijk je sterk, maar vanbinnen draag je dit mee. Levend verlies.

Zijn er momenten in jouw leven waarin je dat vlagmoment voelde? Momenten waarop het gemis om wat er niet is, hard binnenkwam?

P.S. Op 2 juli geven we een webinar over levend verlies. Aanmelden kan via: https://www.ditkoningskind.nl/agenda/webinar-levend-verlies/