Als op 19 maart vanwege corona alle zorginstellingen op slot gaan, moeten Wubbo en Ineke Scholte binnen een paar uur beslissen of hun verstandelijk beperkte dochter Rebekka (40) wel of niet in haar beschermde woonvorm blijft. Daar wonen, betekent geen bezoek. Maar gaat Rebekka elders logeren, dan kan ze voorlopig niet terug. Haar ouders besluiten Rebekka naar huis te halen.
Elke week legen ze haar postvakje van haar appartement. De begeleiders leggen haar kleding en medicijnen erin en sinds kort zit er ook werk van de dagbesteding bij. Met haar nieuwe fiets maakt ze ritjes over de Amerongse berg, een hele prestatie voor Rebekka. Ineke: “We zien dat ze haar grenzen verlegt. Ze is heel ontspannen. Deze periode met haar, zo onverwacht, is echt een cadeautje.”
Rust en ruimte voor Rebekka
Door een samenloop van omstandigheden gaat Ineke binnenkort vervroegd met pensioen en was ze per 1 april al thuis. “Als ik gewoon had gewerkt, had dit nooit gekund. Nu heb ik de rust en ruimte om er voor Rebekka te zijn.” Ineke realiseert zich dat deze tijd voor heel veel mensen juist een ontzettend pijnlijke periode van verwijdering is. Dat er vaak helemaal geen keuzemogelijkheid is om je kind weer even terug in huis te hebben. Want ook Rebekka ging niet voor niets uit huis. Ze werd geboren met een verstandelijke beperking, een hartafwijking en andere kleine lichamelijke afwijkingen. Haar IQ wordt geschat tussen de 50 en 60. Ze kan korte woorden lezen, maar interpreteert ook veel zelf. Daarbij maakt ze inschattingsfouten, zodat complexe, voornamelijk sociale situaties voor haar moeilijk zijn en veel overprikkeling geven. Zestien jaar geleden ging Rebekka in een gezinsvervangend tehuis wonen, vertelt Wubbo. “Ze woont er met 23 anderen, maar heeft een eigen appartement en dagbesteding. Er is altijd een begeleider aanwezig.” Om het weekend en met feestelijkheden gaat Rebekka naar haar ouders. Maar nu blijft ze misschien wel de hele zomer.
Opletten
Ineke en Wubbo genieten erg van deze tijd. Verschillende thuisplekken zorgen bij Rebekka sneller voor verwarring en onrust. Nu ze op één plek is, bij haar ouders, geeft dat ontspanning. Ineke vindt het fijn om de eigenheid van haar dochter weer beter te zien: “Ze maakt kaarten en tekeningen voor iedereen die het moeilijk heeft, zet een kopje thee, doet haar routinewerk omdat het van haar gevraagd wordt. Ze is ontzettend geduldig en is mijn geheugensteuntje.” Tegelijkertijd zien Wubbo en Ineke ook de bevestiging dat hun keuze van zestien jaar geleden, om Rebekka uit huis te laten gaan, nodig was. Wubbo: “Rebekka is de oudste van vijf kinderen. Destijds was er onvoldoende ruimte en aandacht voor onze andere kinderen, die allemaal hun eigen fase van zelfstandig worden doormaakten. Je moet erg opletten met wat je zegt, want Rebekka gaat ermee aan de haal.” Rebekka heeft begeleiding nodig, legt Ineke uit. “Ze kan niet een hele dag alleen kan zijn. Goede afspraken maken is moeilijk. Gebeurt er iets onverwachts, dan weet je nooit hoe ze het oppakt. Wubbo en ik houden erg van sporten en Rebekka kan best een poosje alleen zijn, dus in het weekend doen we dat. Maar soms gaat ze erop uit en blijkt ze onnodige of dure spullen te hebben gekocht.”
Dichtbij God
Rebekka zit zelf in de risicogroep voor corona. Wubbo: “We hopen en bidden dat ze beschermd blijft. Maar dat we vanwege corona deze mooie tijd met elkaar kunnen hebben, is prachtig. Wij zien ook hoe dicht Rebekka bij God leeft. Als we aan het bidden zijn en we vergeten iets, dan pakt ze het gebed gewoon over. Iedere dag begint ze met haar eigen Bijbelstudie. Ze schrijft bijvoorbeeld een tekst over. Rebekka leeft volledig vanuit haar vertrouwen op God. En zo is Hij op dit moment weer op een nieuwe manier in ons leven.” Ineke vult aan: “Ik zie deze samenloop van omstandigheden niet als toeval. God in mijn leven betekent voor mij ook dat sommige keuzes worden ingegeven, bijvoorbeeld om te stoppen met werk dat teveel van mij vroeg. Ik ervaar het als een zegen dat we dit nu zo kunnen doen.”