Lida en Coen Vergeer zijn beiden begin tachtig. Hun zoon Coen woont vanwege zijn verstandelijke beperking in een instelling, maar komt nog regelmatig thuis. Zij vertellen hoe zij de coronacrisis beleven.
“We zagen de bui al enigszins aankomen en de angst sloeg ons om het hart. Onze Coen is vaak bij ons thuis en zolang het kan, willen we dit blijven volhouden. Alle vakanties gaat hij met ons mee. Dat is natuurlijk een belasting. Maar als je ziet hoe hij geniet! We dachten al vaak: er komt een tijd dat het niet meer kan, en dan neemt niemand hem deze belevenis meer af… En jawel, dat moment is gekomen, helaas eerder van verwacht.
Thuis of terug
Van het ene op het andere moment mocht Coen niet meer naar huis. En dat niet alleen. Ook: geen dagbesteding, geen bezoek, geen kerkdienst, geen restaurant meer open en ook het winkeltje is gesloten. Het is voor Coen niet te snappen. Hij vraagt zich af: wat is er allemaal aan de hand? We kunnen het hem niet duidelijk maken. We hebben nog even overwogen om Coen naar huis te halen, maar de zorg is best wel zwaar en dan mocht hij tot nader order niet terugkomen. Hoe lang zou die periode gaan duren? Dat konden wel eens maanden worden.” Lida en Coen zijn op leeftijd en moeten hun zoon wel terugbrengen.
Is mama boos?
De eerste maandag dat Lida Coen na het weekend terugbrengt, is handen schudden en knuffelen al verboden. “Na mijn vertrek van het dagverblijf werd Coen heel boos. ‘Mama liep zomaar weg, ze gaf geen knuffel. Was ze boos?’ Niemand begreep wat hem ineens mankeerde! Achteraf was het verklaarbaar. Heel verdrietig. De maatregelen werden strenger, de boel ging helemaal op slot. Coen doet het eigenlijk het beste van de hele groep. Natuurlijk vraagt hij iedere keer wanneer hij naar huis mag. Wij hebben het gevoel dat het nog steeds niet snapt, maar toch lijkt hij zich te schikken.”
Twee kanten van de medaille
“Maar een medaille heeft twee kanten en de andere zijde hebben we ook bekeken,” vervolgt Lida. “Ik deed nog altijd zijn was. Dat werd nu op de woning gedaan. Dit kind eens los te moeten laten, het kind dat jou zo nodig heeft, dat achtervolgde me vaak als een heel boze droom. Nu moest het voor een deel. En wat gebeurde er? Onze andere kinderen en kleinkinderen namen een heel groot deel over, uit zichzelf. Iedere avond belt een familielid naar Coen. Er is een appgroep gestart, waarin ze aan elkaar vertellen waar het gesprek met Coen over ging. (Hij heeft een eigen taal, die alleen insiders begrijpen). Spontaan nemen onze kinderen ons veel uit handen. Coen krijgt post waar hij heel blij mee is. En het is prachtig weer! Er kan veel gefietst worden op het terrein. Daar zijn we allemaal erg blij mee. Bovendien zit iedereen in hetzelfde schuitje.”
Versoepeling zorgt ook voor lastige situaties
Nu worden de maatregelen wat versoepeld. Daar zijn Lida en Coen blij mee, maar het geeft ook weer zorgen. “Gaat hij deze stap snappen? Er mag nog steeds een hele tijd niet wat hij gewend is. We moeten hem nog veel uitleggen en dat wordt nog een hele klus. Zo was er onlangs bezoek voor een bewoner. Die werd even opgehaald voor een uurtje buiten wandelen. Dat vond Coen erg moeilijk, want waar bleven zijn papa en mama?”
Vertrouwen hebben
“Deze periode heeft ons ook veel geleerd. We zijn ons bewust geworden van de belasting van een kind met een beperking. We houden zoveel van hem, dat we dat eigenlijk nooit willen zeggen. Toch denk ik dat we dat meer zouden moeten doen. Want het één sluit het ander niet uit.
Ook voelt deze periode eigenlijk als een generale repetitie. Onze onmisbaarheid – denken we – is misschien minder dan we dachten. Ook nu wordt er voor hem gezorgd. Dat stemt ons dankbaar. Coen heeft een gezin om zich heen van mensen die van hem houden. Het is een eyeopener. Dat maakt ons klein. We moeten wat meer vertrouwen hebben en het wat meer uit handen geven. God is met ons, ’s avonds en ’s morgens, en elke nieuwe dag.”