Terug

Het regent pannenkoeken

31-03-2021
Er zijn van die weken dat je jezelf het liefst zou ontlopen. Van die weken dat je verlangt naar lichtheid en vrolijkheid en je weet dat je die bij jezelf niet vinden kan omdat je hart zich verdrietig voelt.
 
Mag ik dan bij jou? vraagt mijn hart.
En ik zeg: ‘Nee.’
 
Natuurlijk weet ik dat ik zoiets niet lang kan volhouden. Ik moet steeds maar denken aan een gedicht dat ik ooit in een kloostertuin in de abdij van Postel tegenkwam. Dat gedicht van Jan Koenot gaat zo:
 
Wie omwegen maakt
om aan het kruis voorbij te gaan
loopt gevaar
ook aan het leven voorbij te gaan.
Wie in zijn leven de werkelijkheid
van zijn eigen kruis aanvaardt,
geraakt stilaan voorbij het kruis
in het Leven.
 
Ik ben het daar helemaal mee eens, maar nu even niet. Dus loop ik onrustig in het huis heen en weer, app ik veel vriendinnen met van alles en nog wat, om mijn ‘kruis’ te ontlopen. Ik zie op tegen de week die komt, want we hebben als gezin vrij genomen om met elkaar in huisjes op een vakantiepark te zitten. Daar zal ik niets meer kunnen ontlopen, want mijn zwager met een hersentumor is erbij en we zullen van dichtbij zien hoe alles veranderd. Ik zie er tegenop, maar mijn verdrietige hart ziet ernaar uit. Mijn hart houdt van eerlijkheid en wacht geduldig tot ik tijd voor haar heb.
 
Wanneer het zover is, schijnt de zon. Het word de hele week prachtig weer en even denk ik alsnog dat ik mijn hart kan ontlopen. ‘s Ochtends vroeg spring ik op de fiets en lijkt het alsof er niets aan de hand is. Ik fiets me de benen uit het lijf, harder en harder. Moet je kijken wat een prachtige omgeving en dan die zon die gefilterd door de bladerkruinen schijnt. Ik probeer me blij te voelen, maar het lukt niet.
 
Wanneer ik neerplof op een bankje tussen de hoge bomen, zie ik het zachte mos dat voor mijn voeten ligt en er ontsnapt me een zucht.
‘Wat wil je nou,’ vraag ik mijn hart.
‘Mag ik gewoon even liggen op het mos en verdrietig zijn?’ vraagt ze.
Eindelijk geef ik haar toestemming – iets wat ik al veel eerder had mogen doen.
En dan is er gewoon het zachte mos, de zonnestralen en de kruinen van de bomen die elkaar net niet raken, maar samen dansen in de wind. Smeltijs van de ziel loopt zo de aarde in.
De toekomst is nog steeds onzeker, maar dat maakt even niet uit.
 
Op de terugweg heb ik wind mee. Veel eerder dan gedacht zit ik weer in het speeltuintje voor ons huisje. Mijn kleine nichtje van zes jaar zit bij de schommels. Een heerlijk puur kind, waar je de emoties altijd zo aan kan aflezen. Zij weet nog niet goed hoe ze zichzelf moet ontlopen, ze laat het stromen zoals het is.
Wanneer ik naast haar ga zitten, trekt ze me aan mijn mouw.
‘Tante, zal ik je eens een mooi verhaal vertellen?’
-Nou?
‘Ik zou willen dat het pannenkoeken kon regenen. Dan zou ik naar buiten gaan en tegen de storm zeggen: regen jij eens even lekker pannenkoeken! Ik zou net zo lang wachten tot ze dat deed. En dan zou ik toch smullen!’
 
Ik grijns en de hele week neem ik dat verhaaltje mee in mijn hoofd.
De storm niet ontlopen, maar tegen haar praten.
Gewoon in de regen gaan staan en met kinderlijk vertrouwen verwachten dat er pannenkoeken naar beneden komen. Jan Koenot is er niets bij.
 
Mirjam van der Vegt is auteur en stiltetrainer. Vanaf deze maand verzorgt ze elke week een blog rondom leven met verlies en hoe dit deel uitmaakt van je leven. Haar boek De kracht van rust werd verkozen tot het beste spirituele boek van 2021. In het boek beschrijft ze onder andere hoe kwetsbaarheid en rouw een belangrijk onderdeel van een leven in rust zijn. Ook organiseert ze samen met ons op 12 april een webinar over levend verlies, met als thema ‘moed’.
Klik hier voor meer informatie.
 
Foto: Eljee

Wil jij een optimale website? Dan hebben we wat cookies van je nodig. Pas mijn voorkeuren aan