Terug

‘Je voelt je zo machteloos als ouder’

02-04-2020

'Je voelt je zo machteloos als ouder'

Tekst: Mariëtte Woudenberg

Aike en Karin Smook uit Hoofddorp mogen vanwege het coronavirus niet meer op bezoek bij hun zoon Jesse (11). Jesse heeft autisme en een verstandelijke beperking. Hij woont in een woongroep. Aike ervaart het als iets heel pijnlijks. “Je kunt er gewoon niet zijn voor je kind, juist op een moment dat het zo hard nodig is.”

Jesse snapt niets van de situatie. Hij heeft het niveau van een kind van een tot twee jaar, soms zelfs dat van een baby van nul tot zes maanden. “Een keer per week douche ik hem op de woongroep en op zondag komt hij naar huis. Dat mag nu niet meer. Voor hem betekent dat zo’n inbreuk op zijn vaste patroon en daar heeft hij juist zo’n behoefte aan. Hij is erg gefrustreerd en reageert zich in de groep af met agressie en woede. We hebben zelfs een noodplan moeten maken. Hij krijgt meer gedragsmedicatie om te zorgen dat hij niet de hele dag in een negatieve spiraal zit en om te voorkomen dat hij zelfverwondend gedrag laat zien. Maar ja, dat is wel het laatste wat je wilt, je kind kalmeren met medicijnen.”

Een lijn trekken
Het is verwarrend, vindt Aike, dat zorginstellingen vaak verschillende coronaregels hebben. Bij de een is alle bezoek verboden, bij de ander is het soms wel beperkt mogelijk als dat in het belang van de cliënt is. Aike, die zelf zorgprofessional is op een woongroep voor mensen met een verstandelijke beperking, vindt dat geen goede zaak. “Ik pleit ervoor één lijn te trekken in heel Nederland. Waarom de een wel en de ander niet? Hoe moeilijk het ook voor ouders is, sta het gewoon nergens toe. Dan weet je als ouders tenminste precies waar je aan toe bent. En ja, als ouders van een verstandelijk beperkt kind is het zwaar, je eigen kind niet kunnen zien, aanraken of knuffelen. Ook wij hebben vele momenten van gemis en verdriet.”

Beeldbellen
Aike en ook zijn vrouw Karin, die net als hij in de zorg werkt, proberen contact te houden met Jesse per beeldtelefoon. Ze doen dat alleen bewust niet te vaak. “De werkdruk in de zorg is al zo hoog. Dat weten we uit eigen ervaring, door wat we zelf meemaken op de groepen waar wij werken. Veel cliënten hebben door deze situatie meer gedragsproblemen en je hebt al je aandacht en energie nodig om dat in goede banen te leiden.”

Ander keertje
Zeker is wel dat Jesse het fijn vindt als hij zijn ouders even ziet. Zelfs al is het maar op een schermpje. “Hij vraagt alleen constant: ‘Huis?’ We zeggen dan maar: ‘Ander keertje.’ We merken dat Jesse op zoek is naar zekerheid, maar die kunnen we hem niet geven. Want wie weet hoelang dit gaat duren? Als professional snap ik het helemaal dat de coronamaatregelen zijn genomen, maar als ouder is het lastig te accepteren. Het voelt alsof ik in een spagaat zit. Je voel je zo machteloos als ouder.”

Ook je verhaal kwijt? Mail hulplijn@ditkoningskind.nl of bel naar 030 236 3781
Foto: van links naar rechts: Aike, zoons Jesse en Nick, Karin

Wil jij een optimale website? Dan hebben we wat cookies van je nodig. Pas mijn voorkeuren aan