Tijd voor een logeerpartijtje. Mijn kleinzoon van 2 komt ons een dag en een nacht vermaken.
Daar zijn ze! Ik open de deur zo ver als mogelijk, de rolstoel kan er nu makkelijk door. Ik rijd met hem naar de keuken, daar is ruimte genoeg voor onze begroeting. De gang is inmiddels ingenomen door spullen die bij een kleine verhuizing lijken te horen. Tassen, een aankleedkussen, en de zo belangrijke medicijntas. Tijdens de koffie gaan we de lijst langs. Het eten, de medicijnen, het luistert allemaal nauw. Ik hoor het liever twee keer dan dat ik ga twijfelen. Het worden vast intense dagen. Intensief en liefdevol, stil en toch druk.
Mijn pen stopt. Dit is een bizarre gewaarwording. Niet alleen mijn denken stopt maar werkelijk, ook mijn hand die de pen vasthoudt. Want ik moet schrijven: Verder gaat mijn fantasie niet. Want dat is het. Een gedachte gebaseerd op de situatie hoe het was kort na de geboorte van mijn kleinzoon.
Met onze kleindochter die een broertje krijgt zitten we in een restaurant. We lunchen en hebben het reuze gezellig. Zij vooral. Ik ben zenuwachtig zoals alleen moeders dat kunnen zijn wanneer hun dochter op dat moment ligt te bevallen. Het duurt lang. Veel te lang. Dan het verlossende telefoontje. Maar dat wat ik eerder meemaakte: “Mam! Hij is er! Het is allemaal goed gegaan en hij is helemaal gezond”… hoor ik nu niet. Alleen een diep verdrietig huilen.
Wat volgt is een zware tijd. En zoals de ouders zeggen: De kleine vent ligt niet op een dekje van dons maar op een wolk van gebeden. Die, God dank, meer dan verhoord worden: Bij elke test, elke MRI zijn we blij met de uitslag en van Intensive Care af gaat het langzaam richting huis.
Logeermeneer komt! Ik hoor hem al roepen om de hoek: “Oma! Hier bén ik weer!” De deur open. Jasje en laarzen gaan in rap tempo uit. Een linnen tasje en Haas zijn voldoende. “Opa, ga je koffie drinken? (koffie = koekje) Het feest kan beginnen. Het wordt een drukke en o zo gezellige dag, want hij kletst ons de oren van het hoofd.
Ik besef wat ik schrijf. Het raakt me tot in het diepst van mijn hart. Wat als voor jou het omgekeerde geldt? Ook vol verwachting van het kind wat je droeg. Je dacht, hoopte, verwachtte een gezonde baby. En dan….Huil ik nu?
Lieve moeder, moedige vader, nee ik heb geen idee, geen advies. Ik heb geen ervaring. Alleen een diep bewogen hart voor jou. Voor jou met een zoon of dochter met een beperking.
Ineke van der Mijden – Strijker werkt op het secretariaat van Dit Koningskind. Woont op drie kwartier ‘langs het water’ lopen van kantoor en komt altijd thuis met mooie takken, bloemen of veertjes. Ineke ziet overal een verhaal in.