Schrijfster Alianna Dijkstra (46) mist haar vaste weekritme. Alianna kreeg zestien jaar geleden de diagnose autisme en schreef er drie boeken over. Dat haar leven er door de coronamaatregelen ineens heel anders uitziet, levert stress op. Vooral omdat ze niet weet hoelang het nog duurt.
Tekst: Mariëtte Woudenberg
‘Grote delen van mijn week zijn anders. Ik schrijf nog steeds op vaste tijden, maar daaromheen is veel weggevallen. Om maar wat te noemen: ik ging altijd op woensdag en zaterdag naar de bibliotheek. Dat kan nu niet. En in het weekend zocht ik mijn vrienden op. We facetimen wel, maar ik mis het persoonlijke contact. Het is een uitdaging om die lege dagdelen anders in te vullen. Dat maakt me soms onrustig. Ik probeer daarom zoveel mogelijk bezig te blijven. Zo maak ik af en toe kaartjes voor mensen die alleen zijn en ik heb twee weken terug eindelijk weer eens mijn keukenkastjes uitgesopt. Die zijn nu brandschoon.’
Ik wil houvast!
‘Ik heb de meeste behoefte aan duidelijkheid. Hoe lang gaat dit nog duren? Hoe gaat het straks als dingen weer wat minder streng worden? De regels die op dit moment gelden, zijn helder. Anderhalve meter afstand. Dat snap ik. Maar wat als op 1 juni de terrassen weer open mogen, hoe gaat het dan? Moet je dan als je met een vriendin iets gaat drinken, twee tafeltjes nemen om te zorgen voor voldoende afstand? Ik wil houvast, weten waar ik aan toe ben.’
Op maandag naar de Jumbo
‘Zelf ben ik niet bang om ziek te worden. Ik woon buiten Zwolle en ga rustig een wandeling maken door de weilanden. Natuurlijk neem ik wel mijn maatregelen. Ik ga niet bij mensen langs en ik doe maar een keer per week boodschappen. In het weekend maak ik een lijstje, op maandag ga ik naar de Jumbo. Ben ik iets vergeten, pech. Dan rij ik niet zoals eerst even snel naar de winkel om het alsnog te halen.’
Beperkt nieuws
‘Ik raak snel overprikkeld. Daarom kijk en lees ik nog maar beperkt het coronanieuws om mezelf te beschermen. ’s Morgens scan ik de sites van RTL en de NOS, ’s avonds kijk ik naar het journaal. Tussendoor verfris ik bewust niet de nieuwspagina’s. Ik heb de neiging me heel erg op één ding te storten. Als dat iets moois is, zoals mijn schrijfwerk, is daar niks mis mee. Is het iets negatiefs, dan is dat niet oké. Ik had dat bijvoorbeeld heel erg tijdens de Brexit. Dan ging ik alles wat los en vast zat erover lezen. Ik wil voorkomen dat ik dat nu ook weer ga doen bij het coronavirus.’
Niet meer in wachtkamer
‘De coronacrisis levert opmerkelijk genoeg toch ook iets goeds op. Ik ging regelmatig naar mijn GGZ-behandelaar, nu beeldbellen we. Ik vind dat fantastisch. Ik heb veel minder last van prikkels. Alleen al door het zitten in een wachtkamer kreeg ik extra prikkels. De sterke parfums die ik rook, de geluiden die ik hoorde. Dat komt bij mij veel meer binnen.’
Vraag hoe het gaat
‘In deze periode merk ik dat alle aandacht uitgaat naar mensen die ziek zijn, iemand hebben verloren of ouderen in verpleeghuizen. Logisch natuurlijk. Maar weet je, ook mensen met autisme hebben het op dit moment moeilijk. Het is een vergissing om te denken dat wij graag alleen zijn, geen contact willen hebben. Ik voel me gelukkig niet eenzaam, maar ik hoor dat er juist nu veel mensen zijn die zich alleen voelen. Ze kunnen niet naar hun (vrijwilligers-)werk, opleiding, vrienden, familie of hobby. Mijn oproep: bel of FaceTime eens met iemand die je kent met autisme. Vraag hoe het met hem of haar gaat. Dat maakt al zo’n verschil.’
*De drie boeken over autisme die Alianna schreef, heten: Autisten liegen niet, Autisteneiland en Is er een hemel voor autisten?.