Zaterdag vertelde ik een meisje van acht dat mijn zus Rebekka van 46 nog in Sinterklaas gelooft. Haar reactie? “Huh, hebben je ouders het haar niet verteld?”. Ik moest erom lachen, want natuurlijk hebben ze dat al heel vaak gedaan. Maar elk jaar weer, zodra oktober begint, komt bij Rebekka de spanning opzetten: ”Zou het dit jaar wel goed komen” Dat kinderlijk enthousiasme en geloof zijn bij haar nooit verdwenen. En eerlijk gezegd, het raakt me steeds meer.
De spanning rond de intocht
Meestal belt Rebekka de dagen voor de intocht met :”Het gaat niet goed hoor. Hij komt niet, ik weet het zeker.” Ze is dan zo serieus. Deze keer viel het mee. Toen ik haar de dag van de intocht thuis ophaalde zat ze met spanning in de auto. ”De bruggen staan open, hoe moet de boot van Sinterklaas daar langs?” Maar wat haar het meest bezighield: ”De Sint slaapt nog, straks wordt hij niet meer wakker of is hij ziek.”
We keken samen naar de intocht, met een kop warme chocolademelk en een schaal pepernoten. Toen Sinterklaas eindelijk aankwam, zag ik haar gezicht opklaren. Pure blijdschap. Geen greintje twijfel, geen cynisme. Gewoon genieten. Voor Rebekka is die ene Sinterklaas op tv écht. Maar wat me vooral raakt, is wat daarachter schuilt.
Het geloof dat verder gaat
Rebekka’s geloof in Sinterklaas is bijzonder, maar het is misschien wel niets in vergelijking met haar geloof in God. Ze heeft een rotsvast vertrouwen in God en Zijn genade. Ze weet hoe het zit, ze begrijpt het misschien niet altijd, maar ze vertrouwt. Volledig. En dat is iets waar ik vaak jaloers op ben.
Rebekka kan geloven zoals ik dat soms niet kan. Ze twijfelt niet, piekert niet eindeloos, maar accepteert dat God voor haar zorgt. Voor haar is Zijn liefde er altijd en onvoorwaardelijk. Ze neemt Zijn genade aan met een eenvoud en overgave waar ik alleen maar naar kan kijken met bewondering.
Een les in overgave
Zaterdag, terwijl we samen naar de intocht keken, gaf Rebekka mij meer dan een gezellige middag. Ze liet me zien wat vertrouwen en overgave betekenen. Hoe vaak houden wij als volwassenen ons vast aan zorgen, controle, en verstand? Hoe vaak laten we ons tegenhouden door twijfel? Rebekka niet. Zij gelooft, zonder voorbehoud, dat God er is, dat Hij haar draagt en leidt.
Net zoals ze zich zonder enige remming verheugt op Sinterklaas, omarmt ze het geloof in God met haar hele hart. Voor haar is dat geen ingewikkelde theologie of grote vragen, maar simpelweg de zekerheid dat Hij voor ons zorgt, zoals Hij dat altijd doet. Het is haar onwankelbare geloof dat mij leert dat overgave misschien wel de sleutel is tot echte rust.
Meer dan Sinterklaas
Misschien lijkt het vreemd, een volwassen vrouw die gelooft in Sinterklaas. Maar als ik ernaar kijk, zie ik iets dat veel dieper gaat. Rebekka leert me hoe waardevol het is om je niet altijd te laten leiden door verstand of logica, maar door vertrouwen en overgave. Hoe ze zich verheugt op Sinterklaas, is precies hoe ze leeft en waar ik van mag leren.
En eerlijk? Ik ben haar dankbaar. Niet alleen voor de momenten van plezier en ontspanning die ze mij geeft, maar ook voor haar voorbeeld. Misschien mag ik leren loslaten en vertrouwen, net zoals Rebekka dat doet.