Een blauw streepje?
Het zal toch niet? Het is begin mei. Met trillende handen leg ik midden in de nacht mijn zwangerschapstest op de wastafel. Mijn man slaapt al. Ik sluip zachtjes naar bed en kruip onder het dekbed. De volgende morgen doe ik voor de zekerheid nog een test. Weer dat blauwe streepje. Ik ben echt, echt zwanger van ons eerste kindje. Als ik mijn man het nieuws vertel, zie ik hoe blij hij is.
Een paar maanden later laten we een echo maken. De gynaecoloog vertelt dat we een meisje krijgen. Ik vind het heerlijk om zwanger te zijn. Mijn buik te zien groeien. Ons kindje te voelen trappelen. Tegelijkertijd is het voor mijn man en mij ook een spannende tijd. Want ik heb niet het sterkste lichaam, hoe zal dat straks gaan? Hoe doe je dat? Moeder zijn in een rolstoel?
Kinderwagen uitkiezen
Ik moet met zoveel dingen rekening houden. Neem zoiets simpels als een kinderwagen kopen. We kunnen niet zomaar even een hippe wagen uitkiezen. Ik moet een speciaal model hebben dat hoog genoeg is, zodat ik niet diep hoef te bukken om ons kindje neer te leggen of op te pakken. En ook nog zoiets: hoe moet ik onze dochter straks vervoeren? Ik kan zelf geen kinderwagen duwen. Is een draagdoek misschien iets voor mij?
Het blijkt lastig om voor te stellen hoe het is om volgend jaar een baby in huis te hebben. We zullen toch wat dingen moeten aanpassen om ervoor te zorgen dat ik helemaal alleen voor haar kan zorgen. Het aanstaande moederschap maakt me soms onzeker. Er spoken zoveel vragen rond in mijn hoofd. Kan ik haar straks wel goed optillen als ze zwaarder wordt? Zal ons meisje het erg vinden als ik niet achter haar aan kan rennen of mee kan spelen in de speeltuin?
Waardevolle levenslessen
Ik zal ook moeten accepteren dat bepaalde dingen moeilijk of zelfs onmogelijk zullen zijn. Tegelijkertijd denk ik: misschien kan ik haar juist doordat ik een beperking heb waardevolle levenslessen meegeven. Ik moet als vrouw in een rolstoel zo vaak creatieve oplossingen verzinnen, hulp vragen aan anderen, geduld uitoefenen, proberen liefdevol te reageren als mensen bot tegen me zijn of me negeren.
Als moeder met een beperking wil ik haar leren: ja, soms is het leven niet makkelijk. Maar samen met anderen kun je altijd op zoek gaan naar oplossingen die bij jou passen. En weet: je staat er nooit alleen voor. Besef dat God van je houdt, wat er ook gebeurt en met welke beperkingen je ook te maken zult krijgen.
Dag lieve dochter, we zien uit naar je komst!
Hanna ’t Hart is 22 jaar en studeert Pedagogiek. Ze is getrouwd en werkt 1,5 dag in de week op de Hogeschool Utrecht. Sinds een aantal jaar heeft ze de diagnose EDS (Ehlers Danlos syndroom) waardoor ze grotendeels in een rolstoel zit. Voor Dit Koningskind schrijft Hanna over wat haar bezig houdt.