Beeldhouwster en schrijfster Jannie Slingerland (72) kreeg rode hond tijdens haar eerste zwangerschap. Dochter Maria kwam met ernstige beperkingen ter wereld. Ze is doof, spastisch en heeft een vorm van autistisch-achtig gedrag. Inmiddels is Maria 41 en woont in een Thomashuis. Naarmate Jannie en haar man Bert ouder worden, merken ze dat ze Maria meer en meer moeten loslaten. Dat doet pijn.
Auteur: Mariëtte Woudenberg
“Toen Maria jong was, waren we nog zo hoopvol. We liepen van de ene naar de andere dokter met haar. En elke keer werden onze verwachtingen de bodem ingeslagen. Gaandeweg en met vallen en opstaan moesten we leren accepteren dat Maria een mens is met weinig mogelijkheden. Het zij zo.
Ik kan soms nog wel ouders benijden die een kind met down hebben. Veel van die kinderen omhelzen je als ze je zien, knuffelen je plat. Maria duwt je weg. Ze gromt, ze slaat zichzelf op de wang. Je moet echt in haar investeren om een glimlachje te krijgen of even dichtbij te mogen komen. Het doet me veel verdriet om haar in die eenzaamheid te zien. Haar wereldje is zo klein. Er is amper plek voor haarzelf, laat staan voor ons.
Maria’s gebrokenheid kun je nooit ontwijken. Laatst logeerde ze een weekend bij ons en was ze ’s nachts niet lekker geworden. Ik vond haar ’s morgens, midden in haar eigen overgeefsel. Dan staan de tranen in mijn ogen. Dan denk ik: kind, dat je zelfs niet even anders kunt gaan liggen of om hulp kan roepen naar mama of papa.
Het is pittig, tegelijkertijd ben ik zo enorm dankbaar voor haar. Door wie ze is, ervaren we dieptes, maar zeker ook hoogtes. Maria is een prachtig mooi mens. In mijn dochter zie ik zoveel terug van God. Ze is geschapen naar Zijn beeld. Wat God in ’t oneindige heeft, bezit zij in ’t piepkleine. Ze leert me blij te zijn met kleine dingen, heeft de gave van alle tijd hebben en behandelt iedereen op dezelfde manier. Of je nou bakker bent of koningin. Voor haar maakt het niet.
Vooral in het begin had ik heftige emoties. Teleurgestelde verwachtingen, verdriet, enorme blijdschap over elk dingetje dat Maria wel kon. Mijn emoties sprongen van de zolder naar de kelder. Om die een plek te geven en ook als een manier om te worstelen met God begon ik voor de geboorte van Maria al met beeldhouwen. Later ging ik ook schrijven.
Ik heb in totaal vier boeken geschreven over Maria en vele beelden gemaakt van haar. Ik merk steeds vaker dat ik alles wel gezegd heb wat ik over haar wil zeggen. Ergens ben ik haar al aan het loslaten. In mijn hoofd, mijn hart, mijn leven. We hebben geen andere keuze. Mijn man en ik takelen langzaam af, terwijl zij in de kracht van haar leven is. Vroeger kwam Maria om het andere weekend thuis, nu kan dat nog maar om de twee weken. Als ze zich als kind liet vallen, konden we haar oprapen. Nu niet meer. Dat is pijnlijk om te beseffen.
Het confronteert ons keihard met de toekomst. Hoe moet het straks als wij er niet meer zijn? Wij hebben ons kind onvoorwaardelijk lief, maar kun je diezelfde liefde eisen van andere mensen? Zelfs haar twee jongere broers kijken anders naar haar dan wij. Maria duwt je soms tien keer weg voordat ze je dichtbij laat komen. Wie heeft straks het geduld om elke keer weer toenadering te zoeken? Vaak zie je in de praktijk dat de omgeving mensen met zo’n laag niveau vergeet. Nu al valt het me al op dat steeds minder mensen aan me vragen hoe het met Maria gaat.
Misschien klinkt het egoïstisch, maar ergens hoop ik dat wij haar mogen overleven. Juist omdat ik zoveel van haar houd, wens ik haar dat toe. Dat ze onze armen om zich heen voelt als ze sterft.”
Jannie heeft dit beeld gemaakt van haar dochter Maria. Dit beeld verbeeldt dat Maria ook een kind van de Vader is en door Hem wordt gedragen.
Heb jij ook te maken met levend verlies? Bekijk dan hier onze themapagina