Maartje (39) is getrouwd met Richard (42). Samen hebben ze drie kinderen: Anna (10), Kim (6) en Kees (5). Anna en Kees hebben allebei een vorm van autisme. Kim kreeg de diagnose: ADHD met enkele autistische kenmerken. Maartje moet als moeder veel bordjes draaiende houden. In dit blog geeft ze een inkijkje in haar dagelijks leven.
Anna oogt witjes. Ze heeft slecht geslapen. Niet alleen vannacht, maar ook de nacht ervoor. Ik hoorde haar regelmatig rommelen in haar kamertje. En gisteren zei ze wel twintig keer tegen me: “Mama, ik vind het spannend. Mama, ik weet niet wat ik kan verwachten.”
Ze heeft sportdag en dat levert haar veel stress op. Het verstoort haar normale dagritme. Wat het bovendien extra eng maakt: de juf heeft niet verteld wat ze precies gaan doen. De juf beseft waarschijnlijk niet hoe belangrijk het voor Anna is om dat te weten.
Huilend uit bed
We zijn verhuisd en sinds kort zit Anna op een andere school. Haar nieuwe juf kent helaas nog maar één kant van haar: de kant die Anna op school laat zien. Dat van het lieve meisje dat zich zoveel mogelijk aanpast. Mijn dochter werkt keihard om niet op te vallen in de klas.
Zo typisch Anna. Ik herinner me gesprekken met vroegere juffen, die vol trots tegen me zeiden: ‘Het gaat fantastisch met Anna.” Als ik dan vertelde dat mijn dochter elke morgen huilend uit bed kwam en bijna niet naar school te krijgen was, keken ze me met grote ogen aan.
Dat huilen s ’ochtends doet ze gelukkig al een tijdje niet meer. Ze heeft wel geleerd om anders om te gaan met spanningen. Wat ook helpt, is dat ze tegenwoordig tot half negen mag opblijven. Dan liggen haar broertje en zusje al op bed, en kan ik alvast wat druk van de ketel halen door dingen met haar te bespreken.
“Mama, ik vind het spannend”
Terwijl Anna uit bed stapt, geef ik haar het dagelijkse riedeltje opdrachten. “Was je gezicht met een washandje. Ga plassen. Kleed je aan. Doe je schoenen aan, leg je jas vast klaar. Geef de cavia’s te eten.” Mijn dochter heeft grote moeite met plannen. Als ik niets zeg, raakt ze de kluts kwijt. Vergeet ze dingen.
Op weg naar school zegt Anna weer: “Mama, ik vind het spannend.” Ik probeer haar gerust te stellen, maar ik merk dat haar stress niet wegebt. Als ik Anna bij het schoolplein afzet, verandert haar gezicht direct. Ze zet haar pokerface op. Niemand mag iets aan haar merken, hoewel dat toneelspel haar dagelijks sloten energie kost. Ze roept “Dag mama”, zwaait nog een keer en loopt naar de klas.
Groep zes
Anna zit dit seizoen in groep zes. Net als vorig jaar. Haar vader en ik hopen dat ze daardoor niet zo op haar tenen hoeft te lopen. Nog liever zouden we haar naar het speciaal onderwijs sturen. Maar de kans is klein dat ze daar wordt toegelaten. Er zijn lange wachtlijsten en bovendien: Anna vertoont geen probleemgedrag. Ze smijt niet met banken, is niet agressief. Op haar oude school zonderde ze zich soms af als ze zich overprikkeld voelde, maar op haar nieuwe school heeft ze zelfs dat nog niet gedaan. Terwijl ik wegrijd van school, voel ik me een tikje opstandig worden. Ik denk ineens: het is toch te gek voor woorden dat het eerst mis moet gaan op school met mijn kind voordat het toegelaten wordt op speciaal onderwijs?