Ik sta offroad. Nog niet zo lang geleden heb ik een volkswagenbusje gekocht om in te schrijven.
Je kunt er ook in slapen, maar dat moet in Nederland wel binnen de lijntjes. Wanneer je in het buitenland rond tourt, kun je in donkere bossen onder de bomen off grid gaan staan, maar hier staan op veel plekken verbodsborden. Ik moet nog uitzoeken waar ik hier in Nederland buiten de lijntjes mag kleuren. Waar ik even van de gebaande paden af mag om mijn eigen verhaal weer te ontdekken, zonder dat iemand zegt dat ik niet de juiste route ga.
Ik denk aan mijn zusje. Dagelijks moet zij samen met haar man uitzoeken hoe de kleurplaat van het leven in elkaar zit. Er zijn talloze regeltjes waaraan je moet voldoen wanneer je man een hersentumor heeft en jij een PGB ontvangt. Heb je net alles op orde, verandert de situatie weer en mag je je opnieuw verhouden tot een wirwar van regels. Er zijn coaches die je erbij op weg helpen, zodat je op de juiste route blijft.
Ik heb dit busje ook met haar situatie in mijn hoofd gekocht – ik wil met haar offroad. Weg uit de wirwar van regels, verdwalen in de wildernis. Ik denk aan de mensen afgelopen week op mijn bank. Bovengronds hard aan het werk om het allemaal op de rit te houden, maar ondergronds diep in rouw. Een bovengrondse rit over een weg die je elke dag moet aanleggen met je eigen handen, zo voelt het.
Maar ondergronds roept het: mag ik even rusten? Is er ook een route in de wildernis die ik niet elke dag zelf hoef aan te leggen?
Wanneer ik vanochtend even stilsta op een plek waar dat officieel niet mag, voel ik hoe spannend het is. Ik wil me netjes aan de regels houden, echt. Maar mag ik even het uitzicht opsnuiven? Ik heb dit uitzicht nodig om de gebaande wegen straks weer te gaan. Dus vat ik de moed en zet de auto stil. Er is niemand. Er hangt een damp over het meer dat ik normaliter alleen maar vanaf de snelweg kan zien. Nu ben ik er vlakbij en ik voel het borrelen van binnen. Iets verderop is er de heide, waar de dauwdruppels een vergrijsde waas over het landschap leggen. In de verte dennenbomen die afsteken tegen de vaalblauwe lucht.
Ik sluit mijn ogen en denk aan mijn zusje en met haar aan al die anderen die zo hard werken om te overleven. Ik leg hun namen onder de open hemel in het gras. Lieve mensen, ga hier maar even liggen. Je hoeft hier niet de hele tijd te blijven, maar gun je jezelf voor even. Vind jezelf terug zonder de geplaveide wegen, want jij bent meer dan een recht pad dat strak gelegd is. Jij bent ook de hobbels, keien, rotsen, dalen. Jij bent de zachte grond of droge klei. Jij bent de boom die wuift in de wind, met de wortels diep in de grond op zoek naar water. Jij hebt al heel wat stormen doorstaan en reikt je takken naar de hemel.
De winter komt eraan en ik weet niet hoe komend seizoen zal lopen. Maar hier onder de open hemel, is er één ding dat ik wel weet: de zon zal opgaan en neergaan en ook hier is een pad. Nu ik goed kijk, valt me iets op! Bandensporen. Er is hier heel vroeg in de ochtend nog iemand geweest. Was het de boswachter? Of was het iemand zoals jij en ik op zoek naar ruimte?
Offroad is er leven. Ja, er is schoonheid in de wildernis.
Welkom off road
in het dal van je leven
waar de wildernis roept
om vertrouwen te geven.
Welkom zegt het water
ga me niet voorbij
ik wil je vertellen
over jou en over mij.
Welkom zegt de boom
zijn takken in de wind
er zijn hier ondergrondse wegen
met wie ik mij verbind.
Welkom zegt de hemel
het licht nodigt zacht
ga maar even liggen.
ik heb op jou gewacht.
Welkom zegt het leven
De seizoenen, de sporen.
Welkom mooi mens
Jij bent niet verloren.
Mirjam van der Vegt is stiltetrainer, schrijfster en spreker. Voor Dit Koningskind schrijft ze regelmatig over het thema ‘levend verlies’. Wil je meer informatie over dit thema? Klik dan hier. Voor meer informatie over haar werk of boeken klik hier.